3,2,1,...
Mahai gaineko
karpeta besapean hartu, arropa guztia dagokion lekuan dudala berretsi, koloretako
klarionaren kaxa eskuan hartu eta bulegotik atera naiz. Gelaraino dagoen
pasilloa urduri gurutzatu dut; lankide bati kasu egin diot eskuarekin eta “ondo hasi!” esanez agurtu dut. Gelako
atera gerturatzerakoan sakon hartu dut arnasa; eta karpeta eta klarion-kaxa
irakasleon mahai gainean utzi ondoren ikasleei begira jarri naiz. 160 begi inguru
niri erradiografia ateratzen. Bizkor sentitu dut bihotza bularpean… pum-pum!
pum-pum!…, eta irribarretxo bat nire ezpainetan marraztuz “Egunon! Nire izena Iera da eta ni izango naiz Matematika eta bere
didaktika II irakasgaiko irakaslea” esan dut.
Hau da Irailaren 10ean, ikasturte berria hastearekin
batera gertatu zena. 13 urte daramatzat unibertsitatean lanean, eta urtero
errepikatzen den errutina eta sentsazioak dira. Baina hori da ikasturtero
errepikatzen den gauza bakarra, hortik aurrera gertatuko dena, aurreko 13 ikasturteetan
gertatutakoaren desberdina izango baita. Ziur.
Nire sabeleko
tximeletak baretzearekin batera irakasgaia aurkeztu diet: garatu beharreko konpetentziak, landuko ditugun
edukiak, bibliografia,... Eta, ondoren, bat-batean, isiltasun ozena nagusitu da
ikasgelan, EBALUAZIOAren zehaztasunak emango dizkiedala esan diedanean.
Lehenengo egun horretan 80 ikasleak batera ahoa ireki gabe igarotzen duten
momentu bakarra izaten da. Ikaskideek ere elkarri “shhhh” egiten diete, mundua geratzera joango balitz bezala. Eta
momentuan grazia egiten didala aitortu arren, gerora, egoerak zer pentsatua ematen dit: ikasleei
gehien interesatzen zaiena nola ebaluatuko ditugun da, azterketak egongo diren, lanen bat entregatu
beharko duten … hau da, irakasgaia gainditzeko errezeta ezagutu nahi dute. Horren
guztien azalpenak eman, eta isiltasuna esprintean desagertzen da, horren ondoren
esandakoa interesatuko ez balitzaie bezala.
Nire ikasleak,
gerora, Lehen Hezkuntzako irakasleak izango dira eta matematika irakastea
tokatuko zaie ziur aski. Ez al luke, beraz, garrantzitsuagoa izan beharko
edukiak ondo menperatuko dituztela ziurtatzea? Eta errua ez da ikasleena, ezta gutxiago ere! Errotik datorren arazoa
dela uste dut; hezkuntzaren ardatza sarritan ebaluazioa da eta ikuspuntu hori
zuzenena ez dela iruditzen zait. Noski ebaluatzea derrigorrezkoa dela, baina nik
uste, ikasleen galdera nagusia “Zer
ikasiko dugu irakasgai honetan? Eta nola?” izan beharko luke, “Nola ebaluatuko diguzu?” izan beharrean.
Baina… nola lor dezakegu
hori? Badaukagu nahikoa lan hau dena bideratzen! Baina erronkak bota eta
lortzen saiatzea baino zerbait gozagarriagorik ba al dago?! Horixe da
MATEMATIKA ere: egoera desberdinetan sor daitezkeen erronkak ebazten laguntzeko
erreminta. Ez al didazue esango, orduan, matematika ez dela polita?!
Galdera horixe
bota diet lehenengo eskolaren amaieran nire ikasleei ere. Eta barre egin dute,
urtero bezala. “Nire aurtengo helburua
ikasturte amaieran zuetako bakoitzak matematika zertxobait maitatzea izango da!
Azken egunean esango didazue lortu dudan! Bihar arte!”
Kaixo,
ResponderEliminarNik ere lortu nuen Matematika maitatzea eta Unibertsitatean, irakasle ikasketetan, lortu nuen hori, hain justu, Modesto Arrieta irakasleari esker.
Pozte naiz! Mila esker iruzkinagatik!
Eliminar